Animacións en FLASH

A animación vectorial en aplicacións como o FLASH é moi útil no deseño de páxinas web, no desenrolo de utilidades na rede en xeral, e tamén como un medio expresivo, creando animacións que poden ser exportadas a vídeo, e que poden verse tanto no propio ordenador, como en calquer formato de reproducción de vídeo.

A aplicación FLASH ten dúas importantes subaplicacións: O Adobe Flash, para crear animacións, e o Adobe Flash Player, para visualizalas, aplicación esta última hoxe en día imprescindible para navegar pola rede e poder ver moitas das súas páxinas, entre elas o YOUTUBE.

O programa FLASH foi en principio desenrolado pola empresa Future Wave, que logo foi adquirida pola grande MACROMEDIA, e no 2005 o xigante ADOBE mercou os dereitos deste programa.

Podemos ver na rede moitos tutoriais e información sobre cómo usar este sinxelo programa, que permite animar en 2d mediante interpolacións de movemento, facendo o traballo do animador moito máis sinxelo.

E tamén moitas interesantes animacións feitas con este programa.

O programa FLASH PLAYER pódese descargar gratuítamente na propia páxina da casa ADOBE, neste ENLACE, mentras que o programa de animación é un programa de pago, de uso profesional.

CÓMO O UTILIZARON OS PROFESIONAIS E OS ARTISTAS

Un dos máis populares creadores audiovisuais é Alberto González Vázquez, a quen é máis doado coñecer polo seudónimo, QUERIDO ANTONIO. Se pinchas no seu nome podes ver a súa páxina web con todos seus traballos .

Os seus vídeos-non de flash-podense ver cada día no programa EL INTERMEDIO, de LA SEXTA TV.

Neste vídeo que podes ver deseguido, este peculiar artista explica o seu sinxelo método de traballo, onde o FLASH é o protagonista.

Tamén a continuación podes ver unha auténtica obra de arte feita co FLASH, e que fai referencia ao mesmo programa, facendo unha metanarración cos propios gráficos da interfaz do programa...Recoméndoche que a vexas ata o final, é increíble...

O autor é un dos artistas que máis lonxe xhegou co flash, ALAN BECKER...podes buscar na rede máis sobre él...

E aquí podes ver outro dos seus traballos

CÓMO O UTILIZARON OS ALUMNOS

Os alumnos de Touro fixeron un moi bo traballo co FLASH, e aínda coas lóxicas limitacións de tempo das clases (os programas de vídeo e animación esixen moito tempo) fixeron moi boas cousas como as que vas ver deseguido.

Alumnos como Sandra, Sara, Daniel Lamas, Miguel, Fátima, Xenaro, Antonio, Laura, Natalia...foron algúns dos autores destas pezas que crearon do principio ao final (os guións ou ideas tamén son seus).

Como musica de fondo escollín esta peza de Enri Scapes, que fai música para documentales á que se pode acceder libremente dende a páxina JAMENDO.

Os COLLAGES

COLLAGE é un concepto que nun comezo tivo un sentido pictórico, pero que hoxe en día excedeu ese ámbito, para entenderse como tal calquer forma artística, creativa o constructiva que parta de anacos de obxetos preexistentes para volver a crear un todo.

Pode entenderse como a ARTE DO RECICLAXE por excelencia, a maneira de usar cousas que xa existen (imaxes, obxetos, e todo tipo de cousas) para crear ou facer algo NOVO.

Non só na pintura ou na imaxen existe o collage. A música é un campo onde a experimentación con anacos de outras músicas pode considerarse (e de feito adoita chamarse así) collage.

Os músicos actuais, o catalán Guillamino, e o galego-haitiano Carlos Jean son bos exemplos.

Tamén na televisión estamos moi acostumados a ver programas que son en realidad COLLAGES: os programas de zapping, por exemplo.

Na pintura son artistas como Pablo Picasso, Juan Gris ou Braque os que empezan, a principios do século XX, a usar esta técnica, colocando anacos (de periódicos, ou material previamente impreso, ou mesmo mibres ou palla) no lenzo.

E durante todas as avangardas, a ruptura da pintura e da arte coa misión representativa e figurativa que sempre tivo, ao aparecer a fotografía, fixo que moitos artistas tomaran a técnica do collage, dun ou outro xeito, como unha maneira de crear novas cousas.

É moi interesante o seu uso na aula, é unha forma de crear imaxes a partir doutras imaxes, de pintar sin cor-pigmento, senón con materiais xa impresos, creando xogos moi interesantes e ensinándonos o poder e a importancia do reciclaxe de materiais.

COMO O FIXERON OS ARTISTAS

Moitos artistas fixeron do COLLAGE a súa fonte de inspiración e creación. Diferentes correntes como o arte POP, o arte obxetual, os ready mades, o dadaismo, a arte póvera, ou o informalismo, tiveron no collage un bo aliado.

Como simples exemplos dos miles que poderíamos poñer, imos ver unhas cantas imaxes de Pablo Picasso, Robert Rauschemberg, Tom Wesselmann, Antoni Tapies e David Hockney.

Tom Wesselmann é un artista estadounidense, que como todos os POP americanos de mediados dende século XX, xogan moito co papel da publicidade, os medios de masas e a sociedade de consumo, en expansión no seu país nestes anos, nas súas obras, nas que literalmente péganse cortiñas, fotos de artigos de consumo (cervexas, pasteis), e anuncios e páxinas de revistas.

Tamén ten moitas obras nas que ensambla materiais escultóricos a modo de pintura.

Robert Rauschemberg é outro artista norteamericano que traballa constantemente co collage, chegando a ter pegado unha cabra disecada nun lenzo horizontal, ou as sabanas dunha cama sobre a que pinta, ou a usar un BMW como soporte do collage onde pega imaxes. Aínda que se lle considera un pintor POP, está tamén preto da arte PÓVERA europea.

Antoni Tapies é un artista catalán moi recoñecido, que dende o informalismo usa tamén o collage, ensamblando e pegando telas, terra e materia diversa, e mesmo algunha que outra CAMA, nos seus enormes lenzos, moitos dos cales poden verse na súa FUNDACIÓN en Barcelona

David Hockney é un pintor POP británico, moi versátil e interesante, que mestura con naturalidade a pintura e a fotografía, e o uso do collage en ambalas dúas disciplinas, como podemos ver nas imaxen de abaixo, algunas das cales deron cun peculiar estilo que moitos chaman "cubismo fotográfico"

Pablo Picasso e moitos cubistas e dadístas no comezos do XX comezaron a ver no collage unha maneira de romper o academicismo da pintura figurativa e crear con máis liberdade.

O famosísimo GUERNIKA non é un collage, é pintado, pero a súa composición fragmentada a partires de bocetos que se fixeron por separado, é o máis parecido a un collage dentro da pintura que pode verse.

COMO O FIXERON OS ALUMNOS

En primeiro da ESO, a realización de COLLAGES é unha práctica habitual, que ensina os alumnos a combinar gamas de cores, reutilizar e reciclar material, e construir imaxes dun xeito libre sin ter como modelo un fragmento acotado da realidade da aula.

Os resultados SEMPRE superan as expectativas, a pesar da restrición de formato (A4) e de gamas (fríos ou quentes) que pónselles como condición inicial.

A imaxinación dos rapaces voa moi rápido...e moi alto.

Baixo cada imaxe, aparece o nome do seu autor, se non o ves, podes ampliar a foto pinchando nela.

Estes son uns exemplos tan só deste curso, 2010 2011, e de 1º da ESO...

COMO CREAR UNHA ANIMACIÓN 3D EN POUCOS MINUTOS

Esta aplicación web permite que poidas facer unha animación que fale en calquera idioma, dun xeito sixelo e rápido.

Podes acceder a ela neste ENLACE.

E embaixo podes ver unha presentación virtual do noso blog feita con este programa.

A ESCULTURA EN ESPAZOS PÚBLICOS

A escultura como unha arte pensada para interactuar co espazo público, e enriquecelo, aportando a posibilidade de observar unha obra tridimensional, que poida rodearse e cree unhas novas dimensións nese espazo, é algo que tense feito dende hai séculos.

En tempos remotos, a escultura monumental, fora da escala humana foi un xeito de invocar e homenaxear a deuses ou a homes poderosos (Antigo Exipto, Roma, Grecia...), e de empequenecer as persoas normais, como devotos e subordinados a un poder non moi democrático.

Como exemplos de esta monumentalidade temos a escultura de ouro de Nerón, xa desaparecida, que presideu o Colosseo romano, ou o Coloso de Rodas grego que daba entrada o porto desa cidade. Esta estatua colosal, tamén desaparecida, aparece aquí nunha reproducción.

Outro exemplo, cheo de misterios, son as esculturas da remota Illa de Pascua, que tamén vemos nunha das imaxes.

A monumentalidade e o exceso repiteuse máis adiante, especialmente en países con gobernos autoritarios, que tentaban repetir o culto personalista de antigos gobernos teocráticos e despóticos.

O Rexurdimento italiano foi unha marabillosa época de recreación da imaxinería clásica de Grecia e Roma, que terminou coa artísticamente escura idade media. As cidades de Roma e Florencia son exemplos perfectos de como a escultura na rúa achegouse ao pobo, non para amedrentalo senón para convivir con él.

Aquí podemos ver tamén a escultura da Piazza da Signoría que representa a David, feita por Michellángelo, seguramente a máis famosa escultura feita para un espazo aberto e público, aínda que hoxe estea agochada nun museo o orixinal.

Co Rexurdimento aparece a figura do artista como oficio autónomo e liberal, non suxeito ao capricho do poder, as representacións e as temáticas comezan a ser máis libres e o artista comeza a firmar as súas obras.

Hoxe é raro que non coñezamos moitos exemplos de esculturas na rúa, que fan a nosa vida na cidade máis agradable e máis humana.

Como exemplos podemos ver nas imaxes a escultura do artista galego Ramón Conde na Coruña, a GAMBA de Javier Mariscal en Barcelona.

Tamén e intereante observar o contraste de estilos entre a estatua de COLÓN, clásica e unida conceptualmente a un pedestal, con , por exemplo, a pincelada "pop" de Roi Lichtenstein, ou as esculturas en forma de globos do irreverente Jeff Koons.

Outro bo exemplo de escultor rueiro é Igor Mitoraj, polaco, que fai uso de parámetros estéticos clásicos, como a figuración e a monumentalidade, pero dun xeito que o fai adecuado aos nosos días.

CÓMO O FIXERON OS ARTISTAS

CÓMO O FIXERON OS ALUMNOS

Cando facemos unha escultura para un espazo exterior no colexio, o primeiro de todo e plantexar un CONCURSO DE IDEAS. Hai catro anos, esta da man foi a gañadora, o autor, o alumno Jesús Montero

Despois, faise unha estrutura sólida que faga a futura escultura o máis duradera e estable posible. Neste caso, fíxose un encofrado de cemento para a base, e dedos feitos con tablóns. Unha malla de alambre e un tubo remataron de dar forma externa a estrutura.

Sobre esa estrutura botamos cemento e ó final, unha capa de poliester con fibra de vidro. Os alumnos en faena

Por último, píntase a figura

E este é o resultado, unha escultura que leva anos con nós, e agardamos que uns cantos máis, deixando unha interesante mensaxe na parede: "o máis intelixente non é o que máis sabe, senón o que sempre quere saber máis"

A escultura da man, de tres metros de alto e unhas dúas toneladas de peso, tal e como pode verse hoxe, co edificio recén pintado.

O portalápices, deseñado ó ano seguinte por Raquel Martinez, tivo un proceso moi similar.

Aquí temos unhas fotos deste proceso.

E dos alumnos que o fixeron posible, posando coa obra finalizada

Outra escultura que leva anos con nós é o TOURO DA TERRA, un touro azul, de dous toneladas e media de peso, armazón de aceiro e hormigón, cos continentes pintados nel.

O noso touro, deseñado por Verónica Rodeiro, pobriño del, sofreu un accidente coas obras de remodelación do colexio, e este ano será restayrado, como o portalápices, para que poidamos verlos de novo como eran, guapos.