A ESCULTURA EN ESPAZOS PÚBLICOS

A escultura como unha arte pensada para interactuar co espazo público, e enriquecelo, aportando a posibilidade de observar unha obra tridimensional, que poida rodearse e cree unhas novas dimensións nese espazo, é algo que tense feito dende hai séculos.

En tempos remotos, a escultura monumental, fora da escala humana foi un xeito de invocar e homenaxear a deuses ou a homes poderosos (Antigo Exipto, Roma, Grecia...), e de empequenecer as persoas normais, como devotos e subordinados a un poder non moi democrático.

Como exemplos de esta monumentalidade temos a escultura de ouro de Nerón, xa desaparecida, que presideu o Colosseo romano, ou o Coloso de Rodas grego que daba entrada o porto desa cidade. Esta estatua colosal, tamén desaparecida, aparece aquí nunha reproducción.

Outro exemplo, cheo de misterios, son as esculturas da remota Illa de Pascua, que tamén vemos nunha das imaxes.

A monumentalidade e o exceso repiteuse máis adiante, especialmente en países con gobernos autoritarios, que tentaban repetir o culto personalista de antigos gobernos teocráticos e despóticos.

O Rexurdimento italiano foi unha marabillosa época de recreación da imaxinería clásica de Grecia e Roma, que terminou coa artísticamente escura idade media. As cidades de Roma e Florencia son exemplos perfectos de como a escultura na rúa achegouse ao pobo, non para amedrentalo senón para convivir con él.

Aquí podemos ver tamén a escultura da Piazza da Signoría que representa a David, feita por Michellángelo, seguramente a máis famosa escultura feita para un espazo aberto e público, aínda que hoxe estea agochada nun museo o orixinal.

Co Rexurdimento aparece a figura do artista como oficio autónomo e liberal, non suxeito ao capricho do poder, as representacións e as temáticas comezan a ser máis libres e o artista comeza a firmar as súas obras.

Hoxe é raro que non coñezamos moitos exemplos de esculturas na rúa, que fan a nosa vida na cidade máis agradable e máis humana.

Como exemplos podemos ver nas imaxes a escultura do artista galego Ramón Conde na Coruña, a GAMBA de Javier Mariscal en Barcelona.

Tamén e intereante observar o contraste de estilos entre a estatua de COLÓN, clásica e unida conceptualmente a un pedestal, con , por exemplo, a pincelada "pop" de Roi Lichtenstein, ou as esculturas en forma de globos do irreverente Jeff Koons.

Outro bo exemplo de escultor rueiro é Igor Mitoraj, polaco, que fai uso de parámetros estéticos clásicos, como a figuración e a monumentalidade, pero dun xeito que o fai adecuado aos nosos días.

CÓMO O FIXERON OS ARTISTAS

CÓMO O FIXERON OS ALUMNOS

Cando facemos unha escultura para un espazo exterior no colexio, o primeiro de todo e plantexar un CONCURSO DE IDEAS. Hai catro anos, esta da man foi a gañadora, o autor, o alumno Jesús Montero

Despois, faise unha estrutura sólida que faga a futura escultura o máis duradera e estable posible. Neste caso, fíxose un encofrado de cemento para a base, e dedos feitos con tablóns. Unha malla de alambre e un tubo remataron de dar forma externa a estrutura.

Sobre esa estrutura botamos cemento e ó final, unha capa de poliester con fibra de vidro. Os alumnos en faena

Por último, píntase a figura

E este é o resultado, unha escultura que leva anos con nós, e agardamos que uns cantos máis, deixando unha interesante mensaxe na parede: "o máis intelixente non é o que máis sabe, senón o que sempre quere saber máis"

A escultura da man, de tres metros de alto e unhas dúas toneladas de peso, tal e como pode verse hoxe, co edificio recén pintado.

O portalápices, deseñado ó ano seguinte por Raquel Martinez, tivo un proceso moi similar.

Aquí temos unhas fotos deste proceso.

E dos alumnos que o fixeron posible, posando coa obra finalizada

Outra escultura que leva anos con nós é o TOURO DA TERRA, un touro azul, de dous toneladas e media de peso, armazón de aceiro e hormigón, cos continentes pintados nel.

O noso touro, deseñado por Verónica Rodeiro, pobriño del, sofreu un accidente coas obras de remodelación do colexio, e este ano será restayrado, como o portalápices, para que poidamos verlos de novo como eran, guapos.